kırık bir sandalye güven
var oluşundan beri
tekrara girmeyeceğim hiç
hiç in içinde kaybolacağım sadece
kırık sandalyeme oturup
sevgim itirazım öfkem
belki bir umut çocuk masalı
kırık sandalyemde oturacağım
elimde kalıbı alınmış kalemimle

tazı ayaklar koşturur
rüzgarın görünmeyen hızıyla
kumlar tepesiz düzlüklerde
savrulur belirsizlik içinde
dolabın kapağını ancak sen kapatabilirsin
eski eşyaları kurtarmaya çalışmadan
sinek kanatlarımız görünmezler
şeker kokusunun sarhoşluğunda
burayı açabilirsin
beklemene gerek yok
elini uzatabilirsin

kör kuşların gözleri
kırar camların kollarını
izinsiz açılan çizgiler
eğri bir doğrunun izinde
boynum koparılmış
beynim yersiz yurtsuz
ters adımlarla biriktirdiğim
solmuş duygularım
koparırlar geleceğin kokularını

vaktin kırık kanatları
ellerin hızının çılgınlığı
güç nedir ki
çürümüş bir sonun karşısında
uzun bacaklar fetheder
gömülecekleri bataklığı
akrep gözle görülmez hızında
kandırır bizi sanki duruyor gibi

karanlık dalgalar çarpar
terk edilmiş odama
tavandan akan çan sesleri
besler kızarmış kulaklarımı
parmaklarım çatlakları izler
bulabilmek için ıslak ellerini
burnum rutubetin içinde arar
hayalinle dolmuş odamı
bakarım kırık camdan
kırık caddeye kırık hayata
her aralığı kollayan soğuktan
çekerim bütün varlığını içime

ellerimin tuttuğu sessizlik
uçup gitmek ister
ben sıktıkta boğulur hayat
nefes almak kayıplarda